Παγωμένες εικόνες.

Yπάρχουν στιγμές που το μυαλό
παγώνει σε θύμισες.
Σ' εκείνο το καλοκαίρι του 90.
Σε μια βραδιά στο Booze.
Σε ένα μοναχικό περίπατο στο καταχείμωνο
Ομόνοια- Πειραιά γιατί δεν υπήρχε μία
ούτε στην τσέπη ούτε στην ψυχή.
Σ' εκείνο το συνειδητό δόσιμο με οσμή
ευτυχίας το '98.
Στη στιγμή που δεν θυμόμουν που ξύπνησα.
Στο αστεράκι εκεί κάπου στον Ωρίωνα
που δεν βγήκε ποτέ απ' την ψυχή μου.
Στην έλευση ενός αγγέλου 2 χρόνια πριν.
Στη μυρωδιά μούχλας το '86 σ' ένα παράξενο διαμέρισμα
στα Πατήσια, μούχλα ανακατεμένη με φυγή, ωδή
σε κάποιους που δεν άντεξαν .
Σε μια μαγική νύχτα με φιλαράκια μνήμες λατρεμένα, να
τρώμε δεινόσαυρους πριν 17 χρόνια .
......
Και ποτέ δεν λησμόνησα αυτό που είπες,
"Μη φεύγεις θα μετανιώσεις , δεν θα βρείς πολλούς
ανθρώπους εκεί έξω" ,
20 χρόνια πέρασαν ,
πόσο δίκιο είχες.
Κι όλο παλεύω για λιγότερη μοναξιά
κι'όλο κατρακυλάω στο Καβαφικό,
Δώδεκα και μισή πως πέρασεν η ώρα.
Δώδεκα και μισή. Πως πέρασαν τα χρόνια.